ADIRE (2) v.

0.1 adir, adire, adir-lo.

0.2 Da dire 1.

0.3 Poes. an. tosc., XIII/XIV (2): 1.

0.4 In testi tosc.: Poes. an. tosc., XIII/XIV (2).

In testi sett.: Tristano Veneto, XIV.

0.5 Locuz. e fras. adir novelle 1.

0.7 1 Esprimere (a parole), pronunciare; dichiarare.

0.8 Milena Piermaria 21.01.2000.

1 Esprimere (a parole), pronunciare; dichiarare.

[1] Poes. an. tosc., XIII/XIV (2), 59.3, pag. 362: Foll'è chi per ni[sci]enza crede avere / il suo disire sanza dimandare, / se colla lingua non l'ardisce adire / né colo cuor nol sa manifestare.

[2] Tristano Veneto, XIV, cap. 378, pag. 343.18: Et sì me havé fato ora dir vilania, perché nigun non se die apresiar, me choroço et ira et maltalento me la fese adir".

[3] Tristano Veneto, XIV, cap. 290, pag. 262.10: Per la mia testa, adir-lo ve convien over vui ssé' morto".

- Locuz. verb. Adir novelle: riportare, riferire notizie.

[4] Tristano Veneto, XIV, cap. 329, pag. 294.37: Bon zovene, me saversé vuy adir novele d'un chavalier lo qual repara in questa foresta, non sè in que luogo, et sì credo qu'ello cavalcha spesse fiade uno cavalo bagio?".

[u.r. 27.11.2017]