ALBÌSCIRI v.

0.1 albescente, albessiu, albischendu, albixendu.

0.2 Lat. albescere (LEI s.v. albescere).

0.3 Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.): 2.

0.4 In testi sic.: Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.).

0.6 N Doc.: cit. tutti i testi. || Si completa con albescente.

0.7 1 Essere all'alba (sogg.: un giorno). 2 Fig. Essere propizio.

0.8 Veronica Orazi; Rossella Mosti 02.09.2008.

1 Essere all'alba (sogg.: un giorno).

[1] Sposiz. Pass. s. Matteo, 1373 (sic.), cap. 28, par. 1, vol. 2, pag. 134.30: unde, si Cristu fu mortu al venerdì al mezzuiornu, avimu VI huri di lu venniri restanti, et XXIIII huri tucta la nocti di lu venniri, albixendu lu sabbatu, cum tuctu lu sabbatu, et tucta la nocti di la duminica, ki sunu huri dudichi: et sic scrivianu huri quarantadui.

[2] Epist. di lu nostru Signuri, XIV sm. (?) (sic.), pag. 87.5: Eu dicu a vui in veritati et iuru pir la mia gluriusa resurrexioni, ca si vui non guardati lu meu sanctu iornu di la dominica da vespiri in lu iornu di lu sabbatu pirfina a lu iornu di lu lunidi albischendu...

2 Fig. Essere propizio.

[1] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 7, cap. 6, vol. 2, pag. 134.24: 8. A quilli di Creti non li albessiu nullu cutal ayutu; li quali essendu assiyati da Metellu et eciandeu restritti ad ultimu defectu, cu la lur urina et con quilla di li lur bestij torsseru a plù iustamenti parlari la lur siti plù ca non la sustentaru. || Cfr. Val. Max., VII, 6, ext. 1: «Cretensibus nihil tale praesidii adfulsit».

[u.r. 13.12.2017]