ALTORE s.i.

0.1 altor, altore.

0.2 Da alto 1. || Cfr. 0.5.

0.3 Uguccione da Lodi, Libro, XIII in. (crem.): 1.

0.4 In testi tosc.: Laude cortonesi, XIII sm. (tosc.).

In testi sett.: Uguccione da Lodi, Libro, XIII in. (crem.).

0.5 I contesti non permettono di precisare il genere grammaticale; è per altro possibile ipotizzare il prestito dal fr. hauteur s.f. Sulla scarsa produttività del suffisso in it. cfr. Corti, I suffissi, p. 298.

0.6 N Doc. esaustiva.

0.7 1 Grado elevato, posizione preminente.

0.8 Roberta Cella 15.11.1999.

1 Grado elevato, posizione preminente.

[1] Uguccione da Lodi, Libro, XIII in. (crem.), 22, pag. 601: E [en] l'inferno è un albro maior, / q'è [m]aior de negun ch'omo vedhes ancor, / né çamai no portà nigun fruito ni flor; / la foia e lo fusto tronca como rasor: / o voia o no voia, su monta 'l peccator / e çó de su trabuca, quand è plui en altor, / e caçe en un fogo q'è de sì grand calor, / qe cent agni li par anci qe sia 'l fredor.

[2] Laude cortonesi, XIII sm. (tosc.), 39.18, vol. 1, pag. 265: Lassò richeça, grandeça / k'era de grande valore, / e prese aspreça ke sprecça / vanagloria e baldore: / volse besseça k'enveça / de salir a grand'altore.

[u.r. 17.01.2018]