ATTENERIRE v.

0.1 atenerir.

0.2 Da tenero.

0.3 Anonimo Genovese (ed. Cocito), a. 1311: 1.

0.4 Att. solo in Anonimo Genovese (ed. Cocito), a. 1311.

0.6 N Doc. esaustiva.

0.7 1 Rendere tenero (anche pron.).

0.8 Pär Larson 24.10.1999.

1 Rendere tenero (anche pron.).

[1] Anonimo Genovese (ed. Cocito), a. 1311, 16.16, pag. 181: Or, segnor De' onnipontente, / mandai in noi o fai venir / qualche fontanna xorzente / per lo cor nostro atenerir, / lo quar è seco e senza umor / e de spine è insalvaighio...

[2] Anonimo Genovese (ed. Cocito), a. 1311, 79.102, pag. 391: Odando tante cosse dir / me comenzai atenerir; / de me' vorer foi revocao, / per poer vive apagao.

[3] Anonimo Genovese (ed. Cocito), a. 1311, 146.268, pag. 651: Ché no me pjaxe mente dura, / chi no se move per ben dir, / ni fruto chi no se matura, / chi mai no se pò atenerir.

[u.r. 05.06.2018]