DEMANIO s.m.

0.1 demaniu.

0.2 DELI 2 s.v. demanio (fr. demaine). || DELI s.v. precisa che «la voce entrò in Sicilia coi Normanni e restò confinata nell'Italia meridionale fino al XIX sec.».

0.3 Stat. mess. (?), 1320: 1.

0.4 In testi sic.: Stat. mess. (?), 1320.

0.6 N Cfr. Bezzola, Gallicismi, p. 94; Hope, Lexical Borrowing, p. 98.

Doc. esaustiva.

0.7 1 [Nel Regno di Sicilia:] la proprietà statale; terre del demanio: terreni soggetti alla diretta amministrazione dell'autorità centrale.

0.8 Roberta Cella 12.03.2002.

1 [Nel Regno di Sicilia:] la proprietà statale; terre del demanio: terreni soggetti alla diretta amministrazione dell'autorità centrale.

[1] Stat. mess. (?), 1320, pag. 24.17: Pruvistu et determinatu esti pir la Curti di lu signuri Re, [[...]], ki da lu primu iornu di sictembru di la quarta Indiciuni in anti si inpugna in tucta Sichilia, [[...]], unu dirictu lu quali si [dichi] cassia pir la guerra. Rimanendu tamen in sou locu e statu tucti li .... zoè di la secrecia in li terri di lu demaniu, et ancora killi ki su misi pir li opiri di li mura di li ter[ri], [nec] non killi ki su misi pir la subvenciuni di lu signuri Re, anti killi cassi et assisi ki su misi pir kista s[ubve]nciuni, zoè fini in ora, si rumpanu, richipendudi la Curti zo ki di è statu pirchiputu et sindi pirchipirà pir tuttu augustu a ccuntarilu in la dicta subvenciuni, la quali subvenciuni si mecta et pagi pir la forma accustumata di la facultati oy pir altra migliuri si si truvassi.

[2] Doc. sic., 1349-51, [1350] 2, pag. 226.8: Ki in quattru infrascripti terri, zo è una di lu demaniu, videlicet Nothu, (et) tri di lu duca, videlicet Randazu, Trayna (et) Bizini si ·nchi mettanu iustizeri oy capitanei p(ir) lu p(ri)dictu conti Blascu (et) iudichi et nutari p(ir) lu conti Manfrè di Claramonti et lu conti Matheu di Palici.

[u.r. 24.07.2007]