CANIGLIA s.f.

0.1 canigla, caniglia.

0.2 Lat. volg. *canilia (DEI s.v. caniglia).

0.3 Senisio, Declarus, 1348 (sic.): 1.

0.4 In testi sic.: Senisio, Declarus, 1348 (sic.).

0.6 N Doc. esaustiva.

0.7 1 Lo stesso che crusca.

0.8 Giuseppe Marrani 16.10.2002.

1 Lo stesso che crusca.

[1] Gl Senisio, Declarus, 1348 (sic.), 20v, pag. 39.20: Aplauda de... acus farine, que dicitur canigla.

[2] Gl Senisio, Declarus, 1348 (sic.), 41r, pag. 39.22: Cantabrum bri... frumenti vel farine purgamentum, vel est cibus quo canes nutriuntur, qui dicitur canigla, quasi canis nutrimentum.

[3] Contrasti Laur. XLII.38, XIV (tosc./merid.), 2.65, pag. 14: la coda d'uno malvizzo, / e d'uno rizzo - di caniglia. / E guai che lui piglia!

[4] Thes. pauper. volg. (ed. Rapisarda), XIV (sic.), cap. 37, pag. 49.1: [7] Item duna quista erba cum canigla a lu gallu [et] non muntirà supra la gallina.

[u.r. 13.10.2020]