BECCINO agg.

0.1 beccinu, biccinu, biçinu.

0.2 Etimo incerto: da becco 2, se non è connesso direttamente a lat. ibicinus.

0.3 Mascalcia L. Rusio volg., XIV ex. (sab.): 1.

0.4 Att. solo in Mascalcia L. Rusio volg., XIV ex. (sab.).

0.7 1 Di capra.

0.8 Rossella Mosti 24.01.2007.

1 Di capra.

[1] Mascalcia L. Rusio volg., XIV ex. (sab.), cap. 111, pag. 236.12: Et ad id(em) fa quisto <remedio> u(n)g(u)ento. Recipe d(e) sivo beccinu voi mo(n)toninu lib(re) j, di burgoe çoène, et j d(e) sulpho vivo, unc(e) j d(e) olio laurinu [[...]] et tucte q(ue)ste cose bullanu ensemi et faççasene ung(u)ento... || Cfr. Lorenzo Rusio, De cura equor., CXI: «Recipe sepi hircini, vel arietini...».

[2] Mascalcia L. Rusio volg., XIV ex. (sab.), cap. 130, pag. 260.19: lo sivu biccinu co lo fumut(er)re et (con) la fla(m)mula stemp(er)ata, gectese e(n) ne la ffissura d(e) l'ung(n)a tre voi q(u)actro diui, onne dì dui volte, et questo ène provato. || Cfr. Lorenzo Rusio, De cura equor., CXXXII: «Sepum hircinum cum fumo terrae et flammula distemperatum et liquefactum in illa scissura iniiciatur ter aut quater...»

[u.r. 14.02.2019]