SCUDARE v.

0.1 schuda, scuda, scudar.

0.2 Da scudo.

0.3 Boccaccio, Ameto, 1341-42: 1.

0.4 In testi tosc.: Boccaccio, Ameto, 1341-42.

In testi sett.: Doc. ven., 1374.

In testi mediani e merid.: Cecco Nuccoli (ed. Marti), XIV pm. (perug.).

0.6 N Doc.: cit. tutti i testi.

0.7 1 Dare riparo (anche pron.).

0.8 Giulio Vaccaro 05.12.2007.

1 Dare riparo (anche pron.).

[1] Boccaccio, Ameto, 1341-42, cap. 27.3, pag. 757: La graziosa e bella mia Pomena, / fuggente l' acque frigide peligne, / da lor si scuda e dal pian che le mena...

[2] Cecco Nuccoli (ed. Marti), XIV pm. (perug.), 11.3, pag. 704: né mi posso scudar dai mortai colpe, / ch' Amor mi tra'...

[3] Fazio degli Uberti, Dittamondo, c. 1345-67 (tosc.), L. 6, cap. 6.87, pag. 444: Quel caro padre mio, ch'ognor mi studa, / su per lo monte mi trasse a la cima, / ch'a levante Ierosolima scuda.

[4] Canzoniere del sec. XIV, a. 1369 (tosc.occ.), 26.36, pag. 58: Dimmi, cosa infelice, / con che si scuda o prende alchun riparo / chi, nel tuo caço amaro, / innamorato si ritrova?

[5] <Doc. ven., 1374>, pag. 143.28: E questo fo comesso a tuti li officiali vostri deli contrabandi, ché inquira de quelli chi contrafa, e schuda le pene habiando lo terço de quelle pene et le dui parte dovegna in vostro comun.