FORBANDUTO agg./s.m.

0.1 forbanduti, forbandutu, forbannuti.

0.2 V. forbandire.

0.3 Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.): 1.

0.4 In testi tosc.: Matteo Villani, Cronica, 1348-63 (fior.).

In testi sic.: Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.).

0.6 N Doc.: cit. tutti i testi.

0.7 1 Condannato all'esilio.

0.8 Elisa Guadagnini 29.01.2008.

1 Condannato all'esilio.

[1] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 6, cap. 9, vol. 2, pag. 96.18: E quillu medemmi, lu quali avia avutu in fastidiu que issu fussi questuri sou in Africa, issu lu sfurzau ad andarinci exuli et forbandutu.

- Sost.

[2] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 6, cap. 7, vol. 2, pag. 90.9: Turia [[...]] fici que, con zņ sia cosa que l'altri sbanduti oy forbanduti apena scappavanu in li terri stranij oy di li inimici, issu lu so maritu scappau sanu et salvu standu in la sua camara et a lu scossu di sua mulyeri.

[3] Matteo Villani, Cronica, 1348-63 (fior.), L. 10, cap. 83, vol. 2, pag. 558.27: «E' ce ne pesa, sono nostri forbannuti, e lloro apresso di voi semo aconci a perseguitare infino a morte e desolazione».