SCAMACCIARI v.

0.1 scamacharu, scamachata, scamachati, scamachatu, schamachassi.

0.2 Etimo incerto: forse voce onom. o da scamatare con influsso di mazza (DEDI s.v. scamazzà ), oppure deformazione di schiacciare con influsso di mazzare. || Cfr. 0.5.

0.3 Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.): 1.

0.4 Att. solo in Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.).

0.5 In rapporto col tipo napol. scamazzà (DEDI s.v.) e calabr. scamacciare (Rohlfs, Calabria, s.v.). Non appare semanticamente plausibile la derivazione dal sic. scama < lat. squama proposta da Ambrosini, Stratigrafia, p. 39.

0.7 1 Pestare e schiacciare fino a distruggere (anche fig.).

0.8 Mariafrancesca Giuliani 29.10.2014.

1 Pestare e schiacciare fino a distruggere (anche fig.).

[1] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 2, cap. 2, vol. 1, pag. 80.33: Et eciandeu Luciu Paulu, vinchutu c'appi Perses, tutti li homini di semelyanti maynera et culpa tutti li suttamisi a li lefanti per essiri scamachati intra li lur pedi.

[2] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 3, cap. 2, vol. 1, pag. 114.18: cun chò sia cosa que issu avissi scamachata et derutta la antiquata gloria et la non vinchuta furtizza fin a quillu tempu di quilla citati di Lacedemonia per prosperi batalgi que issu avia facti con loru...

[3] Accurso di Cremona, 1321/37 (mess.), L. 4, cap. 4, vol. 1, pag. 172.27: cun chò sia cosa que issu, essendu in Africa, per soy frequenti vittorij sminuzassi oy schamachassi li rikizzi di la superbissima Carthagini...