RANCIA s.f.

0.1 a: rança.

0.2 Fr. ant. rance. || Per l'uso sost. cfr. Godefroy, Complément s.v. ranche.

0.3 a Libru di li vitii et di li virtuti, p. 1347/52-a. 1384/88 (sic.): 1.

0.4 Non att. nel corpus.

0.7 1 La parte andata a male di una sostanza che si è alterata (per via dell'invecchiamento o di un qualche guasto).

0.8 Elisa Guadagnini 10.10.2017.

1 La parte andata a male di una sostanza che si è alterata (per via dell'invecchiamento o di un qualche guasto).

[1] a Libru di li vitii et di li virtuti, p. 1347/52-a. 1384/88 (sic.), cap. 86, pag. 108.8: sarria altrusì comu quillu ki, assitata la farina, et livata la rança da lu fluri di la gentili farina, et comu quillu ki fa lu oglu, ki prindi la pura grassa et lassa la grossa substantia...

[2] a Libru di li vitii et di li virtuti, p. 1347/52-a. 1384/88 (sic.), cap. 175, pag. 254.12: Et sanctu Augustinu dissi ki tandu pregamu Deu, quandu non pensamu ad altra parti: ki vali moviri li labri et dibattiri, quandu lu cori est di lontanu? Tali diferentia est comu est infra lu granu et la pagla, et infra la rança et la farina pura, et intra la pelli et la bestia...